شعر و موسیقی

چون تو جانان منی جان بی تو خرم کی شود         چون تو در کس ننگری کس با تو همدم کی شود

گرجمال جان فزای خویش بنمایی بما                   جان ما گر درفزاید حسن تو کم کی شود

دل زمن بردی و پرسیدی که دل گم کردی             این چنین طراریت با من مسلم کی شود

چون مرا دل خستگی از آرزوی روی توست         این چنین دل خستگی زایل به مرهم کی شود

غم ازآن دارم که بی تو چو حلقه بر درم                تا تو از در درنیایی ازدلم غم کی شود

خلوتی می بایدم با تو زهی کار کمال                    ذره ای هم خلوت خورشید عالم کی شود

این دهان بستی دهانی بازشد             تا خورنده ی لقمه های راز شد

لب فروبند از طعام و ازشراب           سوی خوان آسمانی کن شتاب

گر تواین انبان زنان خالی کنی          پرزگوهرهای اجلالی کنی

طفل جان ازشیرشیطان بازدار          بعد ازآنش با ملک انباز کن

چند خوردی چرب وشیرین ازطعام    امتحان کن چند روزی درصیام

چند شبها خواب را گشتی اصیر        یکشبی بیدار شو دولت بگیر

                                                                                    (مولوی)

همای اوج سعادت به دام ما افتد                 اگر تو را گذری بر مقام ما افتد

حباب وار براندازم از نشاط کلاه               اگر ز روی تو عکسی به جام ما افتد

شبی که ماه مراد از افق شود طالع             بود که پرتو نوری به بام ما افتد

به بارگاه تو چون باد را نباشد بار              کی اتفاق مجال سلام ما افتد

چو جان فدای لبش شد خیال می​بستم            که قطره​ای ز زلالش به کام ما افتد

خیال زلف تو گفتا که جان وسیله مساز        کز این شکار فراوان به دام ما افتد

به ناامیدی از این در مرو بزن فالی            بود که قرعه دولت به نام ما افتد

ز خاک کوی تو هر گه که دم زند حافظ       نسیم گلشن جان در مشام ما افتد

                                                                                              (حافظ)

گفت معشوقی به عاشق کای فتی           توبه قربت دیده ای بس شهرها

گوکدامین شهر زانها خوشتر است        گفت آن شهری که در وی دلبر است

هرچه گوید عشق را شرح وبیان          چون به عشق آید خجل باشد ازآن

گرچه تفسیر زبان روشنگر است          لیک عشق بی زبان روشنتر است

                                                                                      (مولوی)

مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو               جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو

غلام چشم آن ترکم که در خواب خوش مستی                نگارین گلشنش روی است و مشکین سایبان ابرو

هلالی شد تنم زین غم که با طغرای ابرویش                  که باشد مه که بنماید ز طاق آسمان ابرو

رقیبان غافل و ما را از آن چشم و جبین هر دم                 هزاران گونه پیغام است و حاجب در میان ابرو

روان گوشه گیران را جبینش طرفه گلزاریست                   که بر طرف سمن زارش همی​گردد چمان ابرو

دگر حور و پری را کس نگوید با چنین حسنی                 که این را این چنین چشم است و آن را آن چنان ابرو

تو کافردل نمی​بندی نقاب زلف و می​ترسم                     که محرابم بگرداند خم آن دلستان ابرو

اگر چه مرغ زیرک بود حافظ در هواداری                        به تیر غمزه صیدش کرد چشم آن کمان ابرو

ای مهربان تر از برگ در بوسه های باران

بیداری ستاره در چشم جویباران

آیینه نگاهت پیوند صبح و ساحل

لبخند گاه گاهت صبح ستاره باران

بازا که در هوایت خاموشی جنونم

فریادها برانگیخت از سنگ کوهساران

ای جویبار جاری زین سایه برگ مگریز

کاین گونه فرصت از کف دادند بی شماران

گفتی به روزگاری مهری نشسته گفتم

بیرون نمی توان کرد حتی به روزگاران

بیگانگی ز حد رفت ای آشنا مپرهیز

زین عاشق پشیمان سرخیل شرمساران

پیش از من و تو بسیار بودند و نقش بستند

دیوار زندگی را زین گونه یادگاران

وین نغمه محبت بعد از من و تو ماند

تا در زمانه باقیست آواز باد و باران

                                                                 (شفیعی کدکنی)

سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند               پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانند

به فتراک جفا دل‌ها چو بربندند بربندند                 ز زلف عنبرین جان‌ها چو بگشایند بفشانند

به عمری یک نفس با ما چو بنشینند برخیزند         نهال شوق در خاطر چو برخیزند بنشانند

سرشک گوشه گیران را چو دریابند در یابند            رخ مهر از سحرخیزان نگردانند اگر دانند

ز چشمم لعل رمانی چو می‌خندند می‌بارند              ز رویم راز پنهانی چو می‌بینند می‌خوانند

دوای درد عاشق را کسی کو سهل پندارد               ز فکر آنان که در تدبیر درمانند در مانند

چو منصور از مراد آنان که بردارند بر دارند              بدین درگاه حافظ را چو می‌خوانند می ‌رانند

در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند           که با این درد اگر دربند درمانند درمانند

(حافظ)     

خانه ام آتش گرفته ست ، آتشی جانسوز

هر طرف می سوزد این آتش

پرده ها و فرش ها را َ تارشان با پود .

من به هر سو می دوم گریان

در لهیب آتش پر دود

وز میان خنده هایم ، تلخ

و خروش گریه ام ، ناشاد

از درون خسته سوزان

می کنم فریاد ، ای فریاد ، ای فریاد .

 خانه ام آتش گرفته ست ، آتشی بی رحم

همچنان می سوزد این آتش

نقشهایی را که من بستم به خون دل

بر سر و چشم در و دیوار

در شب رسوای بی ساحل .

 وای بر من ، سوزد و سوزد

غنچه هایی را که پروردم به دشواری

در دهان گود گلدان ها

روزهای سخت بیماری .

از فراز بامهاشان ، شاد

دشمنانم موذیانه خنده های فتحشان بر لب

ای نام تو بهترین سرآغاز